Blog Nieuw-Zeeland

‘Natuur & vulkanen’

17 november t/m 1 december 2008

17 november 2008 – Aankomst Nieuw-Zeeland

Door de Douane

Vandaag moest Guidje op tijd naar Sydney Kingsford Smith Airport voor de tocht naar Christchurch. Een rustige tocht, totdat het vliegtuig boven het Zuidereiland aanbeland was; toen was er ineens een hoop turbulentie. In Christchurch was het nog een heel gedoe om door de douane te komen. In het vliegtuig moesten namelijk alle passagiers een kaart invullen en een van de vragen was ‘mijn verblijfadres.’ Tja, da’s lastig, als Guidje met Stefan gaat rondreizen, dus hij vulde – heel onschuldig – ’travelling around’ in. De dame bij de douane wilde dan wel weten waar de eerste overnachting was en waar de auto was gehuurd. Nou, dat ging dan nog wel. Zolang hij maar een retourticket liet zien. Bij de bagagecontrole was een man die lukraak wat passagiers uit de rij pikte en nog aan een kruisverhoor onderwierp. Guidje had als beroep ‘journalist’ ingevuld en dat vond ie toch wel merkwaardig want ‘wat doet een journalist zoal?’ En het was toch wel raar dat ie het adres van z’n eerste hostel niet wist? (Neej, dat is het niet. Dat adres heeft hij echt niet bij de hand.) Toch raar; van Nieuw-Zeeland had hij verwacht dat het toch wel wat meer ‘easy going’ zou zijn, maar bij de Australische douane ging het toch een heel stuk makkelijker.

Moeraki Boulders

Daarna met Stefan van Christchurch naar Dunedin. Een lange rit met een tussenstop bij de Moeraki Boulders. Een soort grote stenen in de vorm van chocoladebollen die op het strand liggen. Het was al een beetje aan het schemeren, maar dat gaf wel een mooi effect aan die bollen.

Dunedin

Het Zuidereiland maakt nogal een desolate indruk. Je bent vijftig kilometer van het ene gehucht naar het andere aan het rijden. De kleine huisjes in de dorpen zijn vrijwel alleen aan de hoofdweg (de Nieuw-Zeelandse A2 is een eenbaansweg) aangelegd, een centrum bestaat niet. Dunedin daarentegen is een relatief oude stad, met universiteit. De Bed & Breakfast is in een oud Victoriaans huis en ziet er heel sjiek uit. De twee huiskatten zijn gezellig met elkaar aan het spelen bij binnenkomst en Guidje kan er prima slapen. De volgende morgen werd het centrum van Dunedin nog bezocht, vooral de Octagon, een soort plein in het midden van de stad en het Dunedin Railway Station zijn daar de moeite waard. Het laatste zou ‘het mooiste gebouw van Nieuw-Zeeland’ zijn. Dat lijkt Guidje niet gek; in het land is pas een paar honderd jaar geleden substantieel begonnen met bouwen en het meeste is foeilelijke laagbouw. Maar goed, je doet Nieuw-Zeeland vooral om de natuur.

18 november 2008 – Caitlins Coast

Catlins Coast

Vandaag trokken Guidje en Stefan op hun gemak door de Catlins Coast, een uitgestrekt natuurgebied langs de zuidoosthoek van het Zuidereiland. Wel heel de dag heel erg veel wind, dus het weer was hier een stuk anders (en minder) dan in Australië. Het lijkt bijna wel op Nederland. Guidje kreeg halverwege nog bijna ruzie met een overspannen vogelaarster die vond dat ie veel te dicht bij een pinguin kwam. Djie, relax. Heeft Guidje weer dat ie de meest zeurderige vogelspotter van het land op de tenen trapt.

Overnachtingsplaats

De overnachtingsplaats was een motel in Invercargill. Als plaats stelt dat niets voor. Ja, vijftig duizend inwoners, voornamelijk van Schotse komaf, vandaar de straatnamen als Dee Street en Tay Street. De immigranten uit Schotland en Ierland dachten vermoedelijk dat het wat meer als thuis zou voelen als de namen van de straten een beetje aan het thuisland deden denken. Het landschap (kaal, winderig, kil en veel schapen en koeien) doet er wel zeker aan denken.

19 november 2008 – Stewart Island

Stewart Island

Vandaag waren Guidje en Stefan voor een dagtour naar Stewart Island. Volgens de Maori legende is Zuidereiland de grote kano waarmee de grote vis, het Noordereiland, werd gevangen. En Stewart Island, het derde grootste eiland, was het anker. In vroeger jaren werd er vanuit het eiland op walvissen gejaagd en was visvangst de belangrijkste bron van inkomsten, tegenwoordig is dat toerisme en is 85% van het eiland natuurgebied met heel veel vogels, voornamelijk kiwi’s. Het enige plaatsje op het eiland is Oban en dat telt zo’n vierhonderd inwoners. De tocht ernaartoe is ruig; de Foveaux Strait staat bekend als een van de ruigste overtochten in de wereld. Van de vijftig passagiers ziet het grootste gedeelte pips en de dames van de veerbootmaatschappij lopen af en aan met kotszakjes. Op Stewart Island was het eerst nog wat regenachtig, maar toen het droog werd, werd het eiland een stuk vriendelijker. Wel ook hier weer een heel erg harde wind. De terugtocht was een stuk minder ruig, bijna teleurstellend rustig.

Stirling Point

In Bluff, de plaats waar de boot van vertrekt en weer arriveert, nog even naar Stirling Point gegaan, waar een erg leuk bordje staat met de afstanden naar London (ongeveer achttien duizend kilometer), Sydney (twee duizend kilometer) en Dog Island (zes kilometer) op staan. Onder andere.

Morgen vertrekken Guidje en Stefan naar de Doubtful Sound en daarna trekken ze door naar Haast. Ja, dat dorpje heet echt zo. Maar dan zijn we alweer twee dagen verder.

20 november 2008 – West Coast

Tuatara’s

Mooi hoor, dat Zuidereiland. Maar je bent wel vijftig kilometer onderweg om van het ene plaatsje naar het andere te komen. En die plaatsjes hebben dan ook nog es vaak niet meer dan tien inwoners. Of het zijn zulke tochtgaten als Invercargill (wat is dat een lelijke stad). Hoewel ze er wel weer tuatara’s houden (en fokken) in het Southland Art Museum (tuatara’s zijn kunst?). Enfin, dat museum is wel weer net leuk en voor vertrek naar Doubtful Sound gingen Stefan en Guidje nog even een kijkje nemen. Rare beesten die nog uit de tijd van de dino’s stammen.

Lake Manapouri

Daarna als de wiedeweerga naar Manapouri voor de ‘overnight cruise’ in de Doubtful Sound. Eigenlijk is het een fjord (want het is uitgesleten door een gletsjer) en het is waanzinnig indrukwekkend. Om er te komen moet eerst Lake Manapouri over worden gestoken, dan moet er een half uur in een bus gezeten worden (over een weg over de Wilmot pas die 4,2 miljoen Nieuw-Zeelandse dollar heeft gekost; het duurste stukje weg ooit hiero) en dan ligt daar een prachtig schip. En daarmee ga je dan het fjord in.

Het schijnt er meer dan tweehonderd dagen per jaar te regenen, maar Guidje en Stefan hadden geluk: een strakblauwe lucht. En (toevallig, weet ook niet of dat mazzel is) veel Nederlanders op de boot. En de gids, de dame die alles becommentarieert heeft ook al zo’n Nederlands accent. Dat kan kloppen, later blijkt ze uit Zoetermeer afkomstig te zijn. Stefan en Guidje raken al snel aan de praat met een ander Nederlands stel. Zij schrijft voor reismagazines, hij fotografeert ervoor. Erg aardige mensen en voor Guidje een mooie gelegenheid om journalistieke ervaringen uit te wisselen. Rond 19.00 uur mogen de opvarenden kiezen: een half uurtje met een kleine boot mee, of een half uurtje kajakken. Dat laatste heeft Guidje al es gedaan, kon ie toen goed, dus dat lijkt ‘m wel leuk. Not. Guidje komt wel vooruit (geen probleem), maar de instructeur blijft ‘m er maar op wijzen dat ie *iets* fout doet. Met als gevolg dat ie na drie of vier keer de verkeerde kant op varen goed de ju in heeft: dan maar terug in de boot.

’s Avonds volgt nog een vertoning van dia’s van het Fiordland met als hoogtepunt een foto van een Portable Petrol Powered Possum Plucker, een apparaat dat gedode possums ‘harst.’ Die beesten zijn een plaag, dus elke dode possum is meegenomen. De jacht op die beesten is lucratiever dan de schapenhandel (en van schapen zijn er in Nieuw-Zeeland heel erg veel).

21 november 2008 – Queenstown

Queenstown

Vanmorgen rijden Guidje en Stefan door naar Haast. Dat gaat via het erg hippe ski-oord Queenstown, dat erg toeristisch is. Wel een mooi rustpunt en de weg door de Nieuw-Zeelandse Alpen is erg de moeite waard. 

Haast

22 november 2008 – Murchison

Gestrand door regen

Vandaag regent het. En regent het hard. En regent het heel hard. Goed, de westkant van het Zuidereiland (want daar zitten Guidje en Stefan nu) is erom berucht, maar dan nog: dit is heel extreem. De hoeveelheid van 300 mm valt normaal in een maand, nu valt dit in een dag. En dus valt er niet veel te doen. Stefan gaat dolgraag even kijken bij de Franz Josef Glacier, maar hij komt zeiknat terug na een wandeling van een half uur. Er was niks te zien: te mistig. Guidje blijft in de auto. Bij de Pancake Rocks even later idem dito. Onderweg vraagt een dame in een bar waarom Stefan en Guidje er zo verregend uitzien. Guidje legt uit Stefan de Franz Josef Glacier wilde gaan bekijken. ‘Knettergek,’ vindt de bardame. En ja, het is erg met het weer in Nieuw-Zeeland: ‘four seasons in one day.’ Guidje stelt dat het vandaag vooral een seizoen is. ‘Yeah, wet,’ lacht ze. In Hokitika, verder op de route gaan Stefan en Guidje dan maar even kiwi’s kijken. Daar is een soort van plek waar die beestjes gehouden worden. Rare beesten die veel sneller lopen dan Guidje voor mogelijk had gehouden.

Murchison

Dan moet er nog flink doorgeknord worden naar Murchison, want daar wilden ze overnachten. Boeken is niet mogelijk, want de telefoon heeft geen bereik. Gelukkig is het backpackershotel Lazy Cow het eerste dat Stefan en Guidje tegenkomen en het heeft een twin room vrij. Een alleraardigste dame trakteert meteen op muffins en het café tegenover heeft nog wel iets te eten.

23 november 2008 – Abel Tasman National Park

Abel Tasman National Park

Vandaag gingen Guidje en Stefan weer vroeg op pad naar het Abel Tasman National Park. Het begon met miezer, maar eenmaal op de boot (het is een park aan de kust. Je wordt per boot afgezet, je loopt een stuk van het wandelpad en wordt verderop weer opgehaald) is het droog. Het is zelfs best warm. Dat kan ook komen door het klimmen en dalen (en goed opletten want het is heel erg glad). En modderig, dus Guidje’s schoenen zijn inmiddels een beetje vies. Wel een mooi pad met veel grote varens (ander handelsmerk van Nieuw-Zeeland) en een spannende hangbrug die zowaar ook nog flink wiebelt als je eroverheen loopt.

24 november 2008 – Noordereiland

Sportvliegtuigje

Vandaag zijn Stefan en Guidje met een klein sportvliegtuigje van het Zuidereiland naar Wellington, hoofdstad en gelegen op het zuidelijkste puntje van het Noordereiland, gevlogen. Voor de liefhebbers: dat was een Cessna 208. Erg leuk, al zat het weer wederom niet mee en dat had een negatief effect op het uitzicht. Niettemin veel leuker dan met de ferry, dus dit was absoluut de moeite waard.

Voor zover je het nog niet wist, hierbij: het Zuidereiland is stokoud, heeft ooit nog deel uitgemaakt van (bijna) oercontinent Gondwanaland (Guidje denkt dan: ‘dan zal het toch ook wel deel uitgemaakt hebben van Pangaea, want daar maakte Gondwanaland toch weer deel van uit, oorspronkelijk?’), het Noordereiland is vulkanisch en dus – relatief gezien – piepjong. Goed, Nieuw-Zeeland is sowieso piepjong: de Maori arriveerden er rond 1200 en de Europeanen in de 18de eeuw. Dat is op het Zuidereiland goed te merken, de infrastructuur laat hier en daar nog wel te wensen over. Het Noordereiland is veel dichtbevolkter en doet veel moderner aan. Misschien dat Guidje zich er daarom al meteen meer thuis voelde. Wellington, de hoofdstad, is in elk geval een aangename stad met veel leuke winkels (vooral Cuba Street, met een heel leuk eetcafé met de naam Fidel’s; al het hippe volk uit de hoofdstad strijkt daar neer) en een geweldig nationaal museum, Te Papa. Dat is dan weer Maori voor ‘Our Place.’ Een museum met aandacht voor typisch Nieuw-Zeelandse aangelegenheden zoals aardbevingen, vulkanen en de echt oorspronkelijke bewoners van het land, de vogels. (Guidje’s medereiziger Stefan is in de paar maanden dat ie in Wellington zat stiekem in een vogelaar veranderd, dus die roept op de vreemdste moment ineens ‘kijk daar! Een blauwe kip!’ en dan is de auto alweer een paar honderd meter verder en heeft ie het weer gemist.) Enfin, Te Papa is heel uitgebreid, maar Guidje had het na een paar uur ook wel weer gezien.

25 november 2008 – Napier & Taupo

Napier

Vandaag trokken Guidje en Stefan door naar Taupo, midden in het vulkanische gebied van het Noordereiland. Dat deden ze wel met een omweg via Napier. Een welkome omweg, want in Napier is het vrijwel altijd zonnig. Dat was na drie dagen regen en harde wind heel fijn (een dag nadat Guidje en Stefan in Nelson op het Zuidereiland waren geweest, waren de wegen overstroomd en moesten er mensen geëvacueerd worden). En het was zonnig in Napier: zo’n dertig graden en dus ineens bloedheet. Napier is één van de weinige Nieuw-Zeelandse steden die nog de moeite waard is. Dat heeft de stad ’te danken’ aan de aardbeving die in 1931 de stad grotendeels verwoestte. Er vielen 157 doden en er stond geen steen meer op de andere, met als gevolg dat de stad in een paar jaar tijd weer volledig opgebouwd moest worden. Men deed dit volledig in een stijl: art deco. En dus doet het sfeervolle centrum anno 2008 bijna aan als ‘a trip down memory lane.’ Goed, op ooghoogte zie je de huidige etalages, maar met een folder en wandelroute en als je vooral veel naar de gevels kijkt, waan je je in de jaren dertig. De stad koketteert graag met het art deco verhaal en is samen met Miami Beach de enige stad in de wereld met zoveel gebouwen in deze zelfde stijl.

Taupo

Taupo is een beetje het Queenstown van het Noordereiland. Veel aandacht voor extreme sporten, veel jongeren en daarom een leuke, levendige sfeer. Het ligt ook midden in het vulkaangebied, dus er is zat spectaculairs te bezoeken.

26 november 2008 – Wai-O-Tapu Thermal Wonderland

Wai-O-Tapu Thermal Wonderland

Vandaag gingen Guidje en Stefan naar Wai-O-Tapu (of zoiets), waar allerlei felgekleurde meren te zien zijn. Vraag Guidje niet hoe het werkt, maar hij weet wel dat het er enorm naar rotte eieren stinkt en dat het mooie foto’s oplevert. De geiser doet het alleen ’s morgens om 10.15 uur (op commando), maar dan waren Guidje en Stefan helemaal in de grote hausse aan (Japanse) toeristen terecht gekomen, dus het was maar goed ook dat ze wat later waren. Overal staat dat je op de paden moet blijven, want het gebied hier ‘leeft.’ Het is maar goed dat Guidje verkouden is, dan heeft ie niet zo’n last van de verschrikkelijke stank.

Craters of the Moon

In het vlak bij Taupo gelegen Craters of the Moon park meurt het al net zo. De aardkorst is hier heel dun, waardoor het water onder het oppervlak makkelijk verhit wordt en overal boven de grond stoompluimen uitstijgen. Er zijn een soort kraterachtige kuilen gevormd en er groeit nauwelijks iets. Het doet wat desolaat aan, maar het is er ook bloedheet.

Morgen gaan Stefan en Guidje naar de vulkaan van White Island. Euh… dat eiland is in feite de vulkaan. Daarna gaan ze nog op bezoek bij een geiser die niet op commando werkt en vrijdag wordt een vulkaan op het vasteland bezocht. Het weer zou de komende dagen uitstekend moeten zijn met elke dag zo tussen de twintig en dertig graden. Wow! Dan is het straks wel schrikken in Nederland, brrr!

27 november 2008 – White Island

White Island

Vandaag gingen Stefan en Guidje naar White Island. Die is niet echt actief, maar zou het wel gemakkelijk weer kunnen worden (er is een schaal van activiteit van vulkanen, 0 staat voor ‘slaapt’, 5 staat ‘klaarwakker en heel erg boos.’ White Island (of Whakaari, alles is hier tweetalig) heeft de status 1, is dus ‘aan het doezelen’). Er hangt ook weer een lekkere rotte eieren lucht en omdat het ding ineens actief zou kunnen worden, moeten alle bezoekers een leuke knalgele bouwvakkershelm op (vallende brokstukken) en krijgt iedereen een gasmasker bijgeleverd. Dat is geen overbodige luxe; de grond is er flink verzuurd en de dampen zijn goed smerig. Maar geen blijvende schade hoor, mensen die hier gewerkt hebben zijn allemaal rond de tachtig of negentig jaar oud geworden en je longcapaciteit gaat er ook nog es op vooruit. Een nadeel is dat door de zuurgraad in de lucht alles snel wegbrandt; gidsen moeten elke drie maanden nieuwe schoenen kopen, of het nou Nike’s zijn of goedkoop spul van de lokale variant van de Wibra. En een meertje op het eiland is zo zuur, dat het op de pH waarde een status van -0,1 heeft. De pH-schaal loopt van 0 (zuur) naar 14 (base). Maar je kan dus ook negatief, zo zuur is het hier. Geen wonder dat van een man die hier es in het meer sprong (zelfmoord, zo wordt vermoed) niks meer gevonden werd.

Zwavelmijn

Ow, er wonen dus mensen? Neej, nu niet meer. Tegenwoordig is dit een natuurreservaat, maar tot begin jaren dertig werkten hier mensen in de mijnen voor ‘sulphur’ (is dat in het Nederlands ‘sulfor’?). In de Great Depression waren mensen maar wat blij om werk te hebben, desnoods op zo’n onherbergzaam eiland als White Island. En levensgevaarlijk: in 1914 sloeg bij een uitbarsting de westkant van het eiland weg (check de geweldige foto op de wikipedia eventjes), waardoor tien werknemers en vier katten om het leven kwamen (Nieuw-Zeeland heeft het grootste aantal katten per hoofd van de bevolking ter wereld). Alleen de kat Peter overleefde het, hij werd vervolgens tot Peter de Grote gedoopt, maar kon niet vertellen wat er met de werknemers was gebeurd. Er zijn nooit stoffelijke overschotten gevonden. Het is een gevaarlijke plek, maar alleen als je van de paden afgaat. Op de paden is er geen reden tot zorg en het eiland oogt ronduit spectaculair, met veel felle kleuren, veel rookpluimen en de resten van een oude fabriek. Die is door de jaren heen flink geërodeerd, ook metaal vergaat hier, zij het wat langzamer dan andere materialen.

28 november 2008 – Tongariro National Park

Tongariro National Park

Vandaag gingen Guidje en Stefan naar Tongariro National Park. Aanvankelijk was het plan om daar een lange wandeltocht van een dag te maken, maar dat leek later een minder goed plan. Er ligt nog sneeuw op de bergen en Guidje is nog goed verkouden. Pardon, schreef Guidje bergen? Nee, hij bedoelt de diverse vulkanen. Uiteindelijk gingen Stefan en Guidje voor een wandeling naar de spectaculaire watervallen en ging Stefan nog een paar uurtjes langer door (en werd zeikesnat door de regen). Tja, het weer in de bergen is verschrikkelijk veranderlijk. Maar de vorm van de vulkaan, met zo’n perfecte kegelvorm, is waanzinnig mooi.

Taupo ontsnapping

Terug in Taupo is het weer geweldig, zo’n 25 graden. Stefan en Guidje hebben met een lekker avondeten nog eventjes Stefans 27ste verjaardag gevierd (gevaarlijk leeftijd jongen ;-)). Morgen is hier een grote wielerwedstrijd rondom Lake Taupo (ook ooit ontstaan door een gigantische ontploffing waarvan de stofwolken tot in China en Griekenland te zien zijn geweest) en dan moeten Stefan en Guidje het dorp uit zien te komen. Gaat lukken, want er is al om een omweg gevraagd.

Vulkanen, vulkanen, vulkanen. In Europa zag Guidje hooguit eens een lang geleden uitgedoofde (die in de Eifel in Duitsland), in Nieuw-Zeeland ziet ie er in korte tijd zat. Morgen naar de Waitomo Caves. De dag erop naar Northland (dat is die lap grond ten noorden van Auckland) en op maandag Auckland zelf. Vanuit daar vliegen Stefan en Guidje weer terug. Damn, het gaat veel te snel hier!

29 november 2008 – Te Awamutu

Te Awamutu

Vandaag zijn Stefan en Guidje van Taupo naar het westen en daarna door naar het noorden getrokken. Via Waitomo, waar je in een grot gloeiwormen kan bekijken. Niks geen vieze beesten, maar ze glimmen en daardoor wordt het anders donkere plafond van de grot prachtig verlicht. Een beetje een groenige kleur. Geen foto’s van te maken, daar zullen die beesten van schrikken. Daarna gingen Stefan en Guidje nog even in het lekkere zonnetje naar een mooie waterval in de buurt (je hebt hier watervallen te over, zoveel dat je bij de tigste verveeld roept ‘he neej, niet nog een he!?’). Vervolgens werd besloten maar door te rijden naar Orewa, voorbij Auckland. Daar was al een hostel geboekt. Onderweg nog even gestopt in het altijd gezellige Te Awamutu. Dat is ironie; het is een vrij saai dorp, maar het is wel het geboortedorp van Tim en Neil Finn, de oprichters van Split Enz (later ook nog samen in Crowded House) en daarmee het enige muzikale exportproduct van enige naam dat afkomstig is uit Nieuw-Zeeland. Te Awamutu is verder vooral bekend vanwege de rozentuinen. Dat is het ook wel zo’n beetje.

30 november 2008 – Het noorden van Noordereiland

Kawakawa

Vandaag werd het Northland bezocht. Dat is het gebied ten noorden van Auckland. Goed, dat stuk naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland is veel te ver weg (arme Stefan moet het allemaal toch maar rijden), maar dichterbij is er zat te zien. Eerst is daar het gat Kawakawa, waar de ooit als Oostenrijker geboren kunstenaar Friedrich Hundertwasser openbare toiletten heeft ontworpen. Ja, echt waar. De kunstenaar leefde sinds de jaren zeventig in Nieuw-Zeeland, in een zelfverkozen kluizenaarschap (hij haatte mensen, of misschien alleen de Oostenrijkers, daar wil Guidje vanaf zijn, maar was toch vereerd toen hij deze opdracht kreeg). Foto’s gemaakt en er ook even naar de wc gegaan. Toeristen te over trouwens – dat hadden die jongens van de gemeente toch goed bekeken toen ze Hundertwasser voor deze opdracht vroegen.

Waitangi

Daarna reden Guidje en Stefan naar Waitangi, waar in 1840 het verdrag met dezelfde naam werd getekend. Daarin werd overeengekomen dat de Maori en de Engelsen samen ‘eerlijk’ het land zouden verdelen. Dat ‘eerlijk’ staat niet voor niets tussen aanhalingstekens, het bleek later toch vooral een ‘dead letter.’ En het was nu ook niet bepaald dat de Engelsen het beste voor hadden met de Maori, ze werden tot snel handelen gedwongen toen de Fransen dreigden gebieden in Nouvelle Zelande te gaan claimen.

Kauri boom

Daarna nog een bezoek gebracht aan de oudste Kauri boom van Nieuw-Zeeland: volgens het bordje bij de boom tweeduizend jaar oud (het bordje: ’toen Jezus op aarde rondliep’ (of op water)), volgens The Rough Guide ‘slechts’ 1200 jaar oud.

1 december 2008 – Auckland

Auckland Sky Tower

Vandaag stond in het teken van een bezoek aan Auckland. Volgens de dame in de croissanterie waar Guidje en Stefan vanmorgen ontbeten moesten ze dan ook even naar het Auckland Museum, dus dat hebben ze maar gedaan. Dat was inderdaad heel mooi, met een uitgebreide Maori collectie en heel veel aandacht voor al die andere afgelegen eilandenstaatjes hier niet al te ver vandaan (althans, een paar duizend kilometer), zoals Samoa, Kiribati, Tonga of de Cook eilanden. Daar zie je anders nooit iets van in Europa, dus dat is bere interessant. Daarna geshopt en een bezoek gebracht aan de Sky Tower van Auckland. Met trots wordt gemeld dat deze Sky Tower net even wat langer is dan die van Sydney (lekker puh), alleen zijn ze zo slim geweest om het observatieplatform dan weer wat lager te hangen (heel slim ja). Maar ze hebben wel een mooie glazen vloer (in de lift en in het platform), dus dat levert weer een spannend uitzicht op, jammer dat het wat bewolkt en regenachtig was.

Auckland

Auckland is verder een aardige stad die dankzij een paar wolkenkrabbers z’n best doet net zo urbaan te ogen als andere wereldsteden. Dat lukt met moeite, maar het is met 1,1 miljoen inwoners (dat is inclusief de voorsteden) veruit de grootste stad van Nieuw-Zeeland; zo’n dertig procent van de inwoners woont in de nabijheid. Stom genoeg ligt de stad ook op het smalste stukje van Nieuw-Zeeland: van de west naar de oostkust is hier slechts vijftien kilometer.

Vliegveld

Nu zitten Stefan en Guidje dan te internetten op Auckland Airport. Een erg klein vliegveld, gezien de internationale allure die de stad heeft. Althans, denkt te hebben. het vliegtuig naar Shanghai vertrekt over een uurtje, dan is het een paar uur wachten (en de douane door naar een andere terminal) en dan nog zo’n elf uur naar Schiphol. Dan is het rond kwart voor drie in de middag. Guidje gaat opnieuw een poging doen om voor het eerst van z’n leven te slapen in het vliegtuig. De verwachtingen zijn opnieuw hooggespannen (hopelijk niet te); hij heeft een slaappilletje, oordoppen en een plekje bij het raam. Nu nog niet te beweeglijke/luidruchtige buren en dan komt alles goed. Volgende blogje weer vanuit een koud en kil Nederland! 😉

2 december 2008 – Terugreis

Vliegreis

Het is gelukt! Guidje heeft in het vliegtuig geslapen! Op de twaalf uur durende reis van Auckland naar Shanghai heeft ie zeven uur z’n oogjes dicht gehad en daarvan heeft ie (naar boven afgerond) liefst drie uur geslapen. Ongelofeloos. Het reizen met Air New Zealand is (reclame alert) sowieso aan te bevelen; ze hebben veel beenruimte (handig als je vrij lang bent, zoals Guidje) en het eten is er best aardig (dat wil zeggen: in de wereld van vliegtuigvoer leveren ze haute cuisine). Na de overstap in Shanghai (een belevenis op zich want je moet er de douane door om van de ene naar de andere terminal te lopen en dan krijg je dus meteen te maken met de Chinese werkverschaffing met allemaal mannetjes en vrouwtjes in uniformen die je paspoort controleren, aan weer iemand anders geven, die het dan weer controleren, die er dan een stempeltje in zet, dan weer doorgeeft aan iemand anders, die dan je vliegticket controleert, etc.. Ergens in een hal hangt trouwens een grote vlag van China met net om de hoek een gigantische reclame (even groot als die vlag) van Cartier: schizofreen land) viel de reis van Shanghai naar Amsterdam vies tegen. Bij de KLM in dit toestel geen privé TV schermpje en van de aangeboden films (Hancock, Mrs. Pettigrew, Journey To The Center Of The Earth) werd Guidje al helemaal niet vrolijk. Nouja, de aflevering van The Simpsons (Guidje heeft op de heen en terugreis in totaal zo’n zeven afleveringen gezien, het wordt werkelijk overal aangeboden, zeer zeker geen straf) was wel heel leuk. Maar het leek twee keer zo lang te duren (en dat terwijl het ‘slechts’ elf uur duurde) en het was heel saai. Slapen lukte maar een heel klein beetje en van het eten werd Guidje ook weer niet zo blij. Ja, hij is een pietlut.

Thuis

In Amsterdam was het weer wennen aan het weer. Vier graden en miezer. Op het vliegveld geen pinautomaat te vinden, dus het bedrag voor dat ene broodje (Guidje barstte van de honger) heeft ie maar even moeten pinnen. In de trein naar de Nederlandse radio geluisterd. Het nieuws ging over Marokkaanse scooterrijders in Amsterdam die gecontroleerd gaan worden over Rita Verdonk haar aanhang (voor zover die nog bestaat). He ja, lekker, Guidje is meteen weer thuis.